Bazen anlamazsın hayatta ne olup bittiğini. Sadece kendini hayatın akışına bırakırsın. Hayat senden ne istediyse onu yaparsın. Rahatsız olursun, ama bu rahatsızlık ömür boyu sürecektir. Asla düşündüğünü somut hale getiremezsin. Korna sesi mi ? İş veya okula giderken ki kalabalık mı ? facebooktan gelen bildirim sesi mi ? Ama sadece düşünürsün, “keşke” müstakil, bahçeli bir evim olsa… Korna sesi olmasa… DÜŞÜNÜRSÜN
Bir duyguyla savaşırsın ölene kadar. Bazıları bu savaşı yener ancak bazıları az önce anlattığım gibi sadece düşünürler. Kumandayı alıp kanalı değiştirmeyi düşünürler, ama asla düşündükleri şeyi somut hale getirmek için uğraş vermezler. Niye ki ? Savaşı yenenler ise UĞRAŞIRLAR, her şeye negatif değil pozitif bakarlar. Bu kısacık hayatın her saniyesinin bile önemli olduğunu bilirler. Savaşı yenenler bellidir zaten. Sorgularlar. Sorgularlar… Kendilerini başkalarıyla karşılaştırmazlar. “Onlar” demezler “Keşke” demezler Neden desinler ki ?
ÖGY – Mayıs 2017